het middelpunt van de cirkel. Daar is de kosmos, de doorgang, het centrum. En gezien de navel niet meer de functie heeft van waarvoor het oorspronkelijk bedoeld was, is het nu een soort leegte. Het is het litteken van de verloren voeding. Leegte. Hoe geweldig is het dan de zoektocht om de proporties van de leegte* te zoeken. *Alfred Bast als grote inspirator

In het vliegtuig, in de bus, te voet, zoeken in een donkere kamer in het museum van Valetta: daar staat ze dan. Klein en kwetsbaar. De moeder der moeders. Wat is ze mooi, wat een kracht. Wie heeft haar gemaakt? Waarom werd ze gemaakt? Door wie werd ze aanbeden? En wat doet ze nu met mij? Ik heb veel vragen, maar ik ben zo blij dat ik geen antwoorden krijg, want daarmee blijft ze mijn zelf ingevulde inspiratie. Op zoek naar matriarchale grondvesten.

Om het proces in gang te zetten en om terug te kijken op mijn proces, is het bijhouden van mijn dagboeken van wezenlijk belang. Zij herinneren mij aan mijn drijfveren, de kern van het verhaal. Onderweg kom ik zoveel tegen wat het thema raakt, wat als aanvulling de essentie nog duidelijker maakt.

Is het toeval? Is het de bedoeling? Geen antwoord. Maar hier lig ik dan. Na een ongelofelijke pijn in de buik, word ik opengesneden door de chirurg. Nog juist daarvoor heb ik een discussie met hem: "als je dan persé wilt snijden bij mijn navel, wil je dan daarna de wond heel mooi dichtnaaien? Want ik heb mijn navel nog nodig voor het maken van afdrukken, voor mijn kunstproject..." Een vreemde blik van hem is het laatste wat ik zie voordat ik onder narcose word gebracht. Geen idee wat ze tijdens de operatie over die gekke kunstenaar verteld hebben.

De plattegrond van de godinnentempel klei ik met grond waar ik als kind altijd in speelde! De Limburgse löss is een vettig en vruchtbare kleisoort die na een intensieve bewerking gebruikt kan worden in dit soort objecten. Ik creëer mijn tempel, tevens mijn lichaam, tevens museum met deze aarde en voel me verbonden met mijn onbezorgde jeugd.