Voor velen is het landgoed chateau st. Gerlach vroeger een speelgrond geweest, zo ook voor Camille en mij. Het is een apart gevoel te weten dat we gespeeld hebben op de grond die eeuwenlang de rozebekermunt verborgen houdt.... En toen de munt gevonden werd, was het voor Camille Oostwegel een grote inspiratie om de twee gegraveerde namen: Johanna van Brabant en Philip de Stoute te laten portretteren op de wand in het hart van het Paviljoen.

Aan het proces om de kunstwand tot stand te brengen is veel onderzoek gedaan. Elke schets, iedere kleur en onderwerp is eerst onderzocht. "Klopt het wel? Ben ik eerlijk?", vragen die ik steeds stel. Aarde scheppen van landgoed St. Gerlach, pigmenten halen in de Zaansche Schans, bladgoud gebruiken uit opa's kistje, eikenhout zoeken uit de 1664, stamboomonderzoek, flora-kennis en Middeleeuws geschrift laten maken door kalligrafie-kunstenaar Theo Wintels. Alles moet kloppen....

Afgereisd naar de Zaansche Schans vind ik Lapis Lazuli en Vermiljoen rood. Koninklijke kleuren om de allure van de figuren te accentueren. De waarden van kleuren brengen stiekem meer en meer verborgen symboliek in de schilderijen.

De vondst van de munt met de inscriptie van Johanna van Brabant betekent waarschijnlijk dat deze moet zijn achtergebleven tijdens een pelgrimstocht naar het graf van de heilige Gerlachus, op een steenworp afstand van het nieuwe Paviljoen. De munt is in die tijd niet in deze streek in omloop. De vondst op deze plek is voor eigenaar Camille Oostwegel zo inspirerend dat hij mij opdracht geeft om zich door deze historisch romantische context te laten inspireren. Het kunstwerk zal in het nieuwe St. Gerlach Paviljoen een plek krijgen.

Dhr. F. Patelski, genealoog, is betrokken bij het onderzoek hoe de verhoudingen tussen Johanna van Brabant en Camille Oostwegel, K.H. Prinses Margriet en mij liggen. Bij het horen van het jaartal 1384, de datum van de gevonden munt, wil ik een gevoel krijgen. "Hoeveel generaties zitten er tussen mij en Johanna?" Na veel onderzoek blijkt dat het hier gaat over 22 generaties. Dat klinkt voor mij dichterbij dan 640 jaar. Bij dit gevoel kan ik beter de geschiedenis overbruggend schilderen.

Ik wil laten zien dat ‘tijd’ een machtig begrip is en de mens hierin slechts een vervangbaar radertje is. De tijd tikt altijd onverstoorbaar door en wij laten hierin slechts tekens en sporen achter die ons verbinden met onze voorvaderen. Dit werk handelt dus ook over bloedverwantschap maar nu eens niet vastgelegd aan de hand van chronologie. Het verbindt grafiek van primitieve symbolen uit de pre-historie, met vroeg-Middeleeuwse calligrafie én het Romaanse notenschrift van Hildegard von Bingen, die gerelateerd was met Heilige Gerlachus.

Het Paviljoen is gebouwd op de plek waar vroeger een boerenschuur zou komen. Bij de afgraving voor het fundament, is een munt gevonden uit 1384. De bouwwerkzaamheden lagen even stil, archeologen konden zo hun onderzoek doen. Inmiddels waren de ontwerpen al klaar. Francine Houben: “Het St. Gerlach Paviljoen is ontworpen als een elegant paviljoen met een genereus overstekend dak. De transparante gevel zorgt dat binnen en buiten in elkaar overlopen. De materialen zijn geïnspireerd op het omliggende Limburgse land: mergel, hardsteen en eikenhout. Vanuit het St. Gerlach Paviljoen heb je een verrassend uitzicht op het château, de heuvel, de ‘pelouse’ en de gerenoveerde kasteelhoeve”